wtorek, 25 lutego 2014

Mgławica Oriona.

Zawsze fascynowały mnie gwiazdy, kosmos. Pamiętam, że od dziecka zaczytywałam się w książkach o astronomii, podróżach kosmicznych, później przyszły ksiązki s-f, filmy, itd, itd. Na pewnym z portali int. natknęłam się na Pana (nie pamietam już jak się nazywał), który zajmował się astrofotografią, ale astrofotografią pełną gebą, piękne zdjęcia mgławic, planet, galaktyk. Nie wiedziałam wogóle, że można takie zdjęcia robić, nie miałam też pojęcia jak je robić, więc marzenia o 'podboju' kosmosu na jakiś czas odeszły w zapomnienie.
Później wyjechałam na dłuższy czas za granicę, czasu na hobby było też mało, ale pojawiły się pieniądze. Mogłam w spokoju, powoli ulepszać swoją lustrzankę nowymi obiektywami, no właśnie obiektywami nie pomyślałam o tym żeby zainwestować również w teleskop. No właśnie teleskop podstawowa rzecz jeśli chcemy się zająć astrofotografią.
Poczatkowe próby fotografowania gwiazd były nieudane, szybko się zniechęciłam, ale dzięki forum o astrofotografii i wielu pomocnym ludziom, powoli zaczęłam łapać o co w tym wszystkim chodzi. Wracając do głównego tematu czyli Mgławica Oriona, przepiękny obiekt, widziany nawet gołym okiem, przy bezchmurnym niebie doskonale widoczna, ale niestety nasze oko widzi ją jako jaśniejszy punkcik z lekką mgłą dookoła, aparat już widzi ją lepiej dzięki dłuższemu naświetlaniu, wyłapuje wszystkie kolory i cienie.

Troszkę z wikipedii:

Wielka Mgławica w Orionie (krócej: Mgławica Oriona, znana również jako Messier 42, M42 lub NGC 1976) – najjaśniejsza mgławica dyfuzyjna na niebie, widoczna nieuzbrojonym okiem. Znajduje się w gwiazdozbiorze Oriona, na południe od jego Pasa. M42 jest odległa od Ziemi o 1344±20 lat świetlnych i stąd jest najbliższym nam obszarem gwiazdotwórczym. Ma średnicę ok. 30 lat świetlnych.

Mgławica jest jednym z najpopularniejszych obiektów obserwacji i badań, zarówno przy użyciu instrumentów naziemnych, jak i teleskopów kosmicznych. Mgławica Oriona jest częścią kompleksu mgławic znanego jako Obłok Molekularny w Orionie.

Wokół gwiazd mgławicy zaobserwowano dyski protoplanetarne, brązowe karły, turbulentne przepływy wielkich ilości gazu oraz efekty fotojonizacyjne.


Wielka Mgławica w Orionie jest najjaśniejszą i najciekawszą częścią wielokrotnie większej chmury gazu i pyłu rozciągającej się na obszarze ponad 10 stopni, zajmującej ponad połowę konstelacji Oriona. Wymiary liniowe chmury sięgają kilkuset lat świetlnych. Zawiera on między innymi IC 434, czyli słynną Mgławicę Koński Łeb, małą jednak bardzo jasną M78 oraz ogromną Pętlę Barnarda.

W bliskim sąsiedztwie M42 i M43 znajdują się słabsze mgławice emisyjne, częściowo odbijające światło Wielkiej Mgławicy: NGC 1973, NGC 1975 i NGC 1977. Wszystkie były nieosiągalne dla aparatury Messiera, jednak ostatnia z nich została zaobserwowana przez Williama Herschela (w jego katalogu ma oznaczenie H V.30). Pozostałe dwie odkrył Heinrich Ludwig d'Arrest.




Co do zdjęć, obiektywami udało mi się złapać jedynie to:





Na pierwszym zdjęciu zaznaczona jest mgławica, niestety zwykłym obiektywym można sfotografować jedynie tyle, ale mam nadzieję, że w najbliżym czasie zakupie odpowiedni teleskop i zawale Was masą pięknych zdjęć kosmosu : ) Na pocieszenie niżej dodaje kilka zdjęć Mgławicy udostępnionych w sieci.













Brak komentarzy:

Prześlij komentarz